Έχει τον τρόπο του ο Όσκαρ για να μην πτοείται

φωτ. από themarysue

          Και για να μη νομίζετε πως δεν είμαστε και επίκαιροι ( και πώς να μην είναι επίκαιρη μια χρυσόσκονη που πέφτει κάθε βράδυ;), να σας πω ότι η υπόθεση του βιβλίου στο οποίο θα αναφερθούμε ξετυλίγεται τις δώδεκα τελευταίες μέρες του χρόνου. Από 19 έως 31 Δεκεμβρίου. Ορίστε! Είδατε;

            Είναι ένα από τα τρία βιβλία που είπαμε να διαβάσουμε στις διακοπές των Χριστουγέννων ( Μάλλον λέγονται διακοπές, γιατί διακόπτουμε τη ρουτίνα και αρχίζει το απολαυστικό διάβασμα – δεν κάνω λάθος, ε;).       

   

            Λοιπόν, είναι το «Αγαπητέ θεέ», του Ερίκ Εμανουέλ Σμιτ,μτφρ. Αχ. Κυριακίδη, εκδ. opera και την περίληψή του μας τη δίνει πολύ ωραία μια μικρή συμμαθήτριά μας από τη λέσχη ανάγνωσης του Γυμνασίου Αφάντου Ρόδου.  Νάτη:

            « Βρισκόμαστε στο νοσοκομείο. Εντάξει δεν μπορώ να πω το νοσοκομείο δεν είναι και το καλύτερο μέρος για να ζει κανείς. Συγκεκριμένα σε αυτό το νοσοκομείο νοσηλεύεται ο Oscar , ένα δεκάχρονο αγόρι που είναι και ο πρωταγωνιστής στο βιβλίο '""Αγαπητέ Θεέ .Ο Oscar πάσχει από λευχαιμία. Μια καλή Κύρια ''ντυμένη στα ροζ '' συντροφεύει τον Oscar και τον συμβουλεύει να γράψει στο Θεό. Τις 12 τελευταίες μέρες ζωής του Oscar παίζει ένα παιχνίδι το οποίο λέει ότι οι 12 τελευταίες μέρες του Δεκέμβρη ισούνται με 120 χρόνια. Δηλαδή κάθε μέρα ο Oscar θα γίνεται 10 χρόνια μεγαλύτερος . Έτσι ο Oscar  σε 12 μέρες καταφέρνει να μπει στην εφηβεία, να δώσει το πρώτο του φιλί (ίσως και το δεύτερο το τρίτο κλπ), να παντρευτεί ,να γίνει παραλίγο μπαμπάς, να αγαπήσει και να αγαπηθεί από τα πεθερικά του, να τσακωθεί με την γυναίκα του, να τα ξαναβρούν, να κάνει Χριστούγεννα και τελικά να πεθάνει. Πριν πεθάνει όμως καταφέρνει να αποκτήσει και μια δεύτερη οικογένεια αλλά και να αγαπήσει τη δικιά του».

(τι σας θυμίζει η αφίσα;
Ελάτε, ελάτε!) 

            Πολλά μπορεί να δει κανείς σ’ αυτό το βιβλίο. Δε θέλω να σας προκαταβάλω. Πολλά θέματα αναφύονται, μέσα από μια ιστορία που ενώ έχει τόσο τραγικά δεδομένα καταφέρνει να γίνει ευχάριστη, συγκινητική, αισιόδοξη, ζεστή.

            Ένα μόνο παράδειγμα. Πώς περνάνε απαλά, χωρίς πολλά λόγια, προβληματισμοί για σημαντικά πράγματα. Ας πούμε, για την ύπαρξη του θεού: σελ. 20:

            «- Και γιατί να γράψω στο θεό;

            - Για να μη νιώθεις μόνος

            - Πώς δε θα νιώθω τόσο μόνος με κάποιον που δεν υπάρχει;

            - Καν' τον να υπάρχει. (…) Κάθε φορά που θα πιστεύεις σ' αυτόν, όλο και  πιο πολύ θα υπάρχει. Κι αν επιμείνεις, θα υπάρξει ολότελα. Δεν ξέρεις τι καλό θα σου κάνει.»

            Εδώ, π.χ, δε θα μπορούσε να ξεκινήσει μια συζήτηση για τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την έννοια του θεού και πιστεύουν ή δεν πιστεύουν στην ύπαρξή του; ( Μπορούμε κι εμείς εδώ, στα σχόλια, να την ξεκινήσουμε. )

            Υπάρχει κανείς που πρόλαβε και το διάβασε; (Σας θυμίζω ότι μπορείτε να το διαβάσετε και ηλεκτρονικά, χωρίς να αγοράσετε το βιβλίο, κάνοντας κλικ στην εικόνα του βιβλίου που έχουμε πάνω αριστερά στο ιστολόγιό μας αυτές τις μέρες.)

(βροχερά Χριστούγεννα είπαν;;)

            Σε επόμενη ανάρτηση θα μπορούσαμε να πούμε δυο λόγια και για το δεύτερο βιβλίο της παρέας, τη Συγχώρεση, της Σώτης Τριανταφύλλου.

Για την ώρα, ανανεώνουμε τις ευχές μας για τα Χριστούγεννα.